カルマから逃げたかな?

僕の職場では、僕の後ろの壁にポスタが貼ってあります。視聴者をじっと見ている、有名なビデオゲームからの兵士のポスターです。一昨日、母親と小さい子供が注文を受け取りに来た時、子供がポスターを指しながら「母さん、あの人はだれ？」と聞き始めました。 母親は退屈な顔を浮かべながら「知らないわ」と言ったけど、子供は繰り返しして聞き続けました。結局僕は「写真のやつは、僕だよ」と笑いながら答えました。 すぐに何かが頭をよぎって、こう言い直しました。 「で、あいつは僕じゃない。だがこういうヒゲを生やしたことがあった。だから…僕の言ったことは完全に嘘じゃないぞ」 嘘が裏目に出る危険がなくなるように真実を話すことにしました。僕にも子供だった時があるから、子供が思いがけない時に嫌な言い返しが思いつけることがよく分かっていますし。 五、六歳のころ、母が僕と一緒にヘアー・サロンに立ち寄った時、同じようなシーンがありました。母が予約を取っている時、僕はヘアモデルのポスターをじっと見ていました。前髪で片目の隠れている、赤髪の美しいモデルのポスターでした。 「母さん、あの女性は誰?」と母に聞きました。 「知らないわ…」と母。 「母さん、彼女は誰?」と僕。 「知らない」と母が繰り返して言いました。 その時に、髪を刈らせているお客さんの女性が会話に割り込んで、何かつんつんとして「あれ、あたしですわ」と言いました。もちろん冗談でしたが、その時に分かりませんでした。僕はお客さんをじっくり見て、そしてまたポスターを見ました。そして母にこう言いました。 「母さん、あの女性は本当に写真の女性か?何か、醜くなったような感じがする〜」 母はギョッとして目を僕に向けて、「シっ〜静かに!」とひそひそ言いました。後に何があったかは覚えていません。 僕の職場に来た子供がどういうことを言っていたんだろうか、想像できません。でもずるい言い返しが思いつくことができたのに違いありません。(笑)

At my workplace, there's a poster hung behind me. It's the poster of a soldier from a famous videogame, gazing fixedly towards the viewer. So the day before last, when a mother came with her little kid to pick up an order, her kid started asking "Mom, who's that guy?" while pointing at the poster. The mother replied "I don't know" with a bored look, but the kid kept asking. So in the end, I replied with a smile "That's me in the photo". At that moment, something crossed my mind, and I corrected myself. "Well, that's not really me. But I once wore a beard like that. So, what I told you wasn't a complete lie, heheh". I decided to tell the truth in order to eliminate any risks of a lie backfiring to me. I was also a kid, so I know all too well how kids can come up with unpleasant retorts at the most unexpected moments. When I was five or six years old, my mother and I happened to stop by a hair salon, and a similar scene took place. While my mother was taking an appointment, I was staring at the poster of a hair model. She was a gorgeous redhead, with a bang of her hair covering one eye. "Mom, who's that lady?", I asked. "I don't know", she replied. "Mom, who is she?", I asked again. "I don't know", said my mother repeatedly. At that point, another lady who was having a haircut jumped into the conversation, and said with an aloof look "That's me, dear". Of course she was joking, but I didn't get it back then. I looked attentively at the lady, and then I looked again at the poster. Then I turned to my mother. "Mom, is she really the lady in the photo? I think she's become uglier~" Mother's eyes got wide, she turned to me in shock and said "Shh! Silence!". I don't remember what happened afterwards. I can't imagine what the kid who came to my workplace could've said. But I'm pretty sure that he could've come up with something really nasty.^^ ----------- Στη δουλειά έχουμε μια αφφίσα κρεμασμένη πίσω μου. Είναι μια αφφίσα ενός στρατιώτη από ένα γνωστό βιντεοπαιχνίδι, που κοιτάζει έντονα τον θεατή. Έτσι προχθές, όταν ήρθε μια μητέρα με το παιδί της να παραλάβουν μια παραγγελία, το παιδί άρχισε να τη ρωτάει «Μαμά, ποιος είναι αυτός;» δείχνοντας την αφφίσα. Η μητέρα απάντησε με ένα βαριεστημένο βλέμμα «Δεν ξέρω», αλλά ο μικρός συνέχισε να την ρωτάει. Στο τέλος του απαντάω εγώ με ένα χαμόγελο «Εγώ είμαι αυτός». Αμέσως κάτι πέρασε από το μυαλό μου, και έκανα μια διόρθωση. «Βασικά αυτός δεν είμαι εγώ. Αλλά κάποτε είχα τέτοια μούσια. Οπότε εντάξει, ό,τι σου είπα δεν ήτανε εντελώς ψέμα, χεχεχ» Είπα να πω την αλήθεια για να μην χρησιμοποιηθεί το ψέμα εναντίον μου. Κι εγώ ήμουν κάποτε παιδί, και ξέρω πολύ καλά ότι τα παιδιά είναι ικανά να σου πετάξουν τις πιο ενοχλητικές ατάκες εκεί που δεν το περιμένεις. Όταν ήμουν πέντε με έξι χρονών, μια φορά που η μητέρα μου είχε πάει μαζί μου στο κομμωτήριο, είχε λάβει χώρα μια παρόμοια σκηνή. Ενώ η μητέρα μου έκλεινε το ραντεβού της, εγώ χάζευα μια αφφίσα με ένα μοντέλο κομμωτικής. Ήταν μια πανέμορφη κοκκινομάλλα, με μια μακριά τούφα από μαλλιά να της κρύβει το ένα μάτι. «Μαμά, ποια είναι αυτή η κυρία;» ρωτάω. «Δεν ξέρω παιδί μου», μου απαντάει. «Μαμά, ποια είναι;» ξαναρωτάω. «Δεν ξέρω», μου ξαναπαντάει. Εκείνη τη στιγμή μια πελάτισσα που έφτιαχνε τα μαλλιά της πετάγεται, και λέει με ένα μπλαζέ ύφος «Εγώ είμαι». Προφανώς αστειευόταν, αλλά δεν το είχα καταλάβει. Κοιτάζω προσεκτικά την πελάτισσα, και μετά ξανακοιτάζω την αφφίσα. Μετά γυρίζω στη μητέρα μου. «Μαμά, σίγουρα είναι η κυρία της αφφίσας; Μάλλον έχει ασχημύνει λίγο~» Η μητέρα μου γούρλωσε τα μάτια με τρόμο και μου λέει σιγανά «Σσσς! Σιωπή!». Δεν θυμάμαι τι έγινε μετά. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να μου είχε πει το παιδί που είχε έρθει από τη δουλειά. Αλλά είμαι 100% σίγουρος ότι θα μπορούσε να είχε σκεφτεί κάτι πολύ ενοχλητικό.^^