ぼろぼろの仇討ち

たまには「徒然草」という古典に戻って、任意にページをめくって、ランダムの一節を読みます。この本には作家の過ごした穏やかな日々を描写している話があれば、歴史的な価値のある話もあり、当時の社会と政治を批判する面白おかしい話もあります。作家の吉田兼好はある程度、自分の生きた時代の反逆児でした。 徒然草のいろいろな話の中では、一番感動しているのは今でも以下の話です。 托鉢僧が大勢で集まって、重大な儀式を行うところでしたが、突然に外から孤独な托鉢僧が出て来ます。孤独な托鉢僧は儀式の邪魔をしたことに対してお詫びをしながら、自分の師匠を殺した者が托鉢僧の集まりの中にいるかを尋ねます。当の殺人者は出てきて、自己紹介して、どうして聞くのか、と孤独の托鉢僧に聞きます。托鉢僧が師匠の殺害のために憎みを晴らしに来たと言ったら、殺人者はよその托鉢僧の行動を褒めて、まことにそんなことがあったと認めて、決闘を受け入れます。しかし決闘の前に、儀式の邪魔をしないように近くの河原で決闘しよう、とよその托鉢僧に聞いて、残りの托鉢僧たちにどちらにも助太刀をしないように頼みます。二人の托鉢僧は河原に行って、長く戦ってから、刺し違えてしまって死にます。 毎回読むと、背景だけでなく、登場人物も目の前に浮かぶかのようです。一人目は殺人者だそうですし、二人目は仇を取りたい者ですし、二人とも疑わしい倫理観を抱いているらしい。それにしても彼らは回りの托鉢僧同士にも来たる儀式にも最大の尊敬を表していて、どちらも観客を味方にしたりせず、決闘を内密にしているのです。二人とも死ぬことを怖がらなく、というか、自分の命よりも大切にしていることがあります。 こんなに少ない行数の話だけどこれほど感動させるのには、驚かずにはいられません。これは徒然草の第百十五段です。 = ぼろぼろの仇討ち（朗読）= https://tinyurl.com/4wkts8z7

Every now and then, I return to the Japanese classic Tsuretzuregusa, turn the pages, and pick up a story to read. It's a collection that includes both stories from the quiet days the author spent, accounts of purely historical value, as well as amusing critiques of society and politics of those days. Yoshida Kenkou must've been quite the rebellious thinker of his time. Among the many anecdotes of Tsuretzuregusa, the one that always gets me the most is the one below. A crowd of wandering monks gather somewhere, and as they are about to perform an important ceremony, a lone wandering monk comes out of nowhere. He apologizes for hindering the ceremony, and asks if a certain monk that purportedly killed his mentor is among them. The murderer in question comes forward, introduces himself, and asks why the lone monk seeks him. When the monk replies that he came looking for revenge, the murderer admits to his actions and that said thing actually happened, and accepts to face him in single combat. However, before the duel, he asks the lone monk that they fight it out at a nearby riverbed, so that they do not obstruct the ceremony any more. He also asks their fellow monks that they do not interfere in the duel. The two monks go to the riverbed, and after a long fight, they both die by stabbing each other. Every time I read this passage, I vividly imagine both the scenery and the characters before my eyes. One seems to be a murderer, and the other just wants revenge; they are both men of questionable values. However, they show the utmost respect to their fellow monks and to the coming ceremony, neither of them tries to get the spectators on their side, and they keep their duel private. None of them is afraid to die, or rather, both of them have something they hold dearer than their own lives. I'm still amazed at how a story of sο few lines makes me feel so much. It's the 115th passage from Tsuretzuregusa. >>>>>>>>> Μια στο τόσο επιστρέφω ξανά στα «Δοκίμια της Αδράνειας», γυρίζω τυχαία τις σελίδες, και διαβάζω ένα κείμενο στην τύχη. Είναι μια συλλογή που περιέχει ιστορίες από τις ανέμελες μέρες του συγγραφέα, καθαρά ιστορικές αναφορές, αλλά και διασκεδαστικές κριτικές της τότε κοινωνίας αλλά και πολιτικής. Ο Γιοσίντα Κένκο πρέπει να ήταν ένας άνθρωπος με επαναστατικές σκέψεις για την εποχή του. Ανάμεσα στις διάφορες ιστορίες από τα «Δοκίμια της Αδράνειας», αυτό που με συγκινεί πάντοτε περισσότερο απ' όλα είναι το παρακάτω. Μια ομάδα περιπλανώμενων μοναχών μαζεύεται κάπου, και ενώ ετοιμάζονται για μια σημαντική τελετή, ένας άλλος μοναχός τους επισκέπτεται απρόσμενα. Πρώτα ζητάει συγγνώμη που παρεμποδίζει την τελετή, και αμέσως ρωτάει αν βρίσκεται ανάμεσά τους ένας συγκεκριμένος μοναχός που φέρεται να σκότωσε τον δάσκαλό του. Ο εν λόγω μοναχός βγαίνει μπροστά, συστήνεται, και ρωτάει τον άλλο μοναχό για ποιο λόγο τον ζητεί. Όταν ο επισκέπτης απαντάει πως ήρθε για να πάρει εκδίκηση, ο δολοφόνος παραδέχεται την πράξη του και ότι όντως αυτό συνέβη, και δέχεται να τον αντιμετωπίσει σε μονομαχία. Όμως πριν τη μονομαχία, ζητάει από τον επισκέπτη να μονομαχήσουν σε μια όχθη του ποταμού εκεί κοντά, για να μην εμποδίσουν άλλο την τελετή. Ζητάει επίσης από τους υπόλοιπους μοναχούς να μην ανακατευτούν στη μάχη. Οι δύο μοναχοί πάνε στην όχθη, και ύστερα από μάχη, σκοτώνονται και οι δύο. Κάθε φορά που διαβάζω αυτήν την ιστορία, σχεδόν φαντάζομαι τόσο το σκηνικό όσο και τους δύο προταγωνιστές. Ο ένας φαίνεται να είναι δολοφόνος, και ο άλλος απλά ζητάει εκδίκηση. Είναι και οι δυο τους άντρες αμφίβολης ηθικής. Παρ' ολ' αυτά δείχνουν απίστευτο σεβασμό στους άλλους μοναχούς και στην ερχόμενη τελετή, κανείς τους δεν προσπαθεί να πάρει τους θεατές με το μέρος του, και κρατάνε τις διαφορές τους για τον εαυτό τους. Κανείς τους δεν φοβάται να πεθάνει, ή μάλλον, και οι δυο τους φαίνεται να έχουν κάτι που θεωρούν πολυτιμότερο κι από την ίδια τους τη ζωή. Ακόμα μου κάνει εντύπωση πώς μια ιστορία τόσων λίγων γραμμών με κάνει και νιώθω τόσα πολλά. Είναι η 115η ιστορία των «Δοκιμίων της Αδράνειας».